Vincent Altomare I Gemi Kaptanı

Ocak 9

Merhaba, ben Vincent Altomare,
Hâlâ 30 yaşındayım ve hâlâ Marlowe Shipyard’da gemi kaptanı ve tersane sorumlusu olarak çalışıyorum. Gemilerin düzeni, personelin uyumu, ve işlerin yürümesi benden sorulur. Aynı zamanda patronum Thomas Manganiello'nun verdiği emirleri harfiyen yerine getirmek de işimin bir parçası. Ancak dün gece olanlar, bu işi bambaşka bir seviyeye taşıdı.

Gece vardiyasında tersane her zamanki gibi sessizdi. Sadece dalgaların çarptığı tahta iskelelerin sesi duyuluyordu. Saat gece yarısını çoktan geçmişti, tam işleri toparlayıp ofisime dönmeyi düşünüyordum ki, tersane kapısından gelen araç farları dikkatimi çekti.

İki siyah SUV, tersane avlusuna girip sert bir frenle durdu. Araçlardan Thomas Manganiello ve onun birkaç sert görünümlü adamı çıktı. Ellerindeki tabancalar ışığın altında parlıyordu. Yanlarında, bitkin halde yürüyen biri vardı; genç, korkmuş ve belli ki başı dertteydi.

Thomas'ın gözleri, her zamanki gibi keskin ve tehlikeliydi. Bana dönüp sert bir sesle, "Vincent, içeri geç. Bu işin seni ilgilendiren bir yanı yok," dedi. Ancak merakım ağır bastı. Arkamı dönmüş gibi yaparak, gölgelerden izlemeye devam ettim.

Thomas, adamı iskeleye doğru sürükledi. Geceyi kesen bağırışlar ve çığlıklar, adamın korkusunu her an daha belirgin hale getiriyordu. "Lütfen, bir daha yapmam, yemin ederim!" diye titreyen bir ses yükseldi.

Thomas, genç adamın üzerine doğru eğilip soğukkanlı bir şekilde, "Korku, hainlerin son sığınağıdır," dedi. Ardından yanındakilere dönerek, bu sefer daha yüksek bir sesle ekledi: "Eğer bu yaptığınız bir daha tekrarlanırsa, o gemilerden birinde denizin dibini boylarsınız." Söylediklerinin etkisi, karanlığı delen bir ok gibi havada asılı kaldı. Adamları başlarını eğdi, itaatkâr bir şekilde sessizce dinlediler.

Gece boyunca olanları düşünüp durdum. Thomas genellikle soğukkanlı ve hesaplıdır. Ama bu sefer gözlerinde bir şey daha vardı: Hırs. Bir şeylere ulaşmak için, belki de kimseyi gözünün yaşına bakmadan harcamaya hazır olduğunu fark ettim.

Ben Vincent. Bu tersanede her şeyden sorumlu olduğumu düşünüyordum. Ancak dün gece anladım ki, asıl işler benim bilmediğim gölgelerde dönüyor. Thomas Manganiello’nun altında çalışmanın ne anlama geldiğini bir kez

daha hatırladım: Her an tehlikeye hazır olmayı bilmelisindir.

Gece Fırtınası

Vincent Altomare, oturma odasının penceresinden dışarıya bakarken, kasvetli gece gökyüzünde toplanan kara bulutlara ve Galilee dağının eteklerindeki Tersane Galilee'nin karanlık siluetine gözlerini dikmişti. Camdan süzülen yağmur damlaları, fırtınanın şiddetini adeta bir melodram gibi yankılatıyordu. Tersanenin lambalarının cılız ışığı, şiddetle savrulan rüzgarın gölgesinde kayboluyordu.

Arkasında, Vincent’ın babası yaşlı Angelo Altomare, koltuğuna çökmüş bir halde oturuyordu. Parmakları, kahve bardağını sıkıca kavrarken titriyordu. Yüzünde, yılların yorgunluğu ve hüzünlü bir teslimiyetle çizilmiş derin kırışıklıklar vardı. Gözleri, kaybettikleri tersanenin hatıralarıyla doluydu. "Vincent," diye fısıldadı Angelo, sesi zamanın getirdiği yorgunluk ve derin bir pişmanlıkla kısılmıştı. "Bu ev… bu tersane… Her şeyimizdi. Tersane sahibi burayı satana kadar, kontrol bizdeydi. Şimdi ise, Manganiello bizim patronumuz oldu."

Vincent, babasının her sözüyle daha da sıkı kapanan yumruklarını hissedebiliyordu. Derin bir nefes aldı, bakışlarını dışarıdaki yağmura dikti. Dalgalar ve rüzgar, içindeki fırtınayı yansıtıyordu. "Baba, ne yapabilirdik? Tersaneyi kurtarmak için başka bir çaremiz yoktu. Manganiello için çalışmak zorunda kaldık, ama en azından hala buradayız, hala bu çatının altındayız."

Angelo, başını öne eğdi, gözleri yere sabitlendi. Ağır bir iç çekişle devam etti. "Manganiello için çalışmak… Altomare adının onuru hep vardı. Onurumuzu kaybettikten sonra, burada kalmak neye yarar? Şimdi sadece bir gölgeyiz, onursuz bir gölge." Sesinde titreyen bir acı vardı. "Geçen gece, adamlarının bellerinde silah gördüm, Vincent. Silah, tersanemizde böyle şeyler olmazdı. Biz onurlu insanlarız."

Vincent’ın sabrı tükeniyordu. Babasının sürekli onurdan bahsetmesi, içinde büyüyen öfkenin ateşini harlıyordu. Gözleri bir anlığına babasına döndü, sonra hızlıca pencerenin yanından ayrıldı. "Baba, geride ne kaldıysa onunla yaşamaya çalışıyoruz. Onuru kurtarmak için daha fazla kaybetmeye değer mi? En azından artık bir şeylerimiz var, bu yeterli olmalı."

Angelo’nun dudakları titredi, gözleri hafifçe doldu. "Onurunu kaybettikten sonra, Vincent, geriye ne kalır? Her şey bir kabuktan ibaret olur. Hayatımız, geçmişimiz, kimliğimiz… Onlar olmadan yaşam, yalnızca bir gölgedir."

Vincent, daha fazla dayanamayarak montunu kaptı ve kapıya yöneldi. İçindeki öfke kaynamaya başlamıştı. Kapıyı sertçe açarken, babasına son bir bakış attı. "Ben ofise gidiyorum. Belki burada biraz yalnız kalarak huzur bulursun."

Kapıyı ardına kadar kapatırken, rüzgar ve yağmur yüzüne çarptı. Tersaneye doğru ilerlerken, her adımını hızlandırdı, sanki adımlarının ritmi içindeki öfkeyi yatıştırmaya çalışıyordu. Tersane binaları boyunca ilerlerken, metal çatılarda yankılanan rüzgarın sesi, düşüncelerinin karmaşasını daha da derinleştiriyordu.

Ofise vardığında, kapıyı sertçe kapatıp içerideki sessizliğe sığındı. Masasına oturdu, ellerini saçlarına geçirip başını öne eğdi. Babasının sözleri, zihninde yankılanıyordu. Onur, gurur, kayıp… Hepsi iç içe geçmiş bir girdap gibi onu içine çekiyordu.

Fırtına dışarıda tüm hiddetiyle sürerken, Vincent, odadaki sükunet içinde kayboldu. Fırtına, hem dışarıda hem de içinde, onunla beraber dinmeyen bir kavga veriyordu. Babasının sözleri ve kendi kararlarının ağırlığı arasında sıkışıp kalmıştı. Her yağmur damlası, bir hatıranın yankısı gibi camlara vururken, Vincent, tersanenin kaybının ve Manganiello’nun gölgesinde yaşamanın bedelini düşünüyordu. Ama asıl soru şuydu: Bu bedel, gerçekten ödenmeye değer miydi?